του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΙΜΟΥ*
Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, που παρακολούθησε ο πλανήτης σε ζωντανή μετάδοση, έχει δημιουργήσει πολλά αναπάντητα ερωτήματα για τους εμπνευστές, τον σχεδιασμό και τους στόχους αυτού. Ανεξαρτήτως, όμως, της δικαιολογημένης καχυποψίας και των απόψεων, που διατυπώθηκαν δημόσια, είτε περί ευθείας αναμείξεως του Ερντογάν και του βαθέως Ισλαμικού τόξου, είτε της χρησιμοποιήσεως αυτού με μεθόδευση να εκδηλωθεί ελεγχόμενα και να κατασταλεί, ενώ θα μπορούσε, πιθανόν, να αποτραπεί, το αποτυχημένο αυτό πραξικόπημα, έχει, ήδη, μετατρέψει την Τουρκία σε πεδίο αιματηρών εκκαθαρίσεων, σε καθεστώς προεμφυλιακής σύρραξης.
Αποτέλεσε, αναμφισβήτητα, το «θείο δώρο» στον Ερντογάν, για να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο όλων των μηχανισμών του Κράτους και να ξεκαθαρίσει από τους κόλπους του τους ανεπιθύμητους στο ιδιότυπο Ισλαμικό αυταρχικό καθεστώς του «ενός ανδρός», που επιχειρεί να στήσει, χωρίς καμία τυπική δημοκρατική νομιμοποιητική διαδικασία, χαρακτηρίζοντας απλώς, όποιον επιθυμεί, ως «ύποπτο για συναλλαγή με τον εχθρό», όπως έχει ανακηρυχθεί το Ισλαμικό τάγμα του αυτοεξόριστου στις Η.Π.Α. Γκιουλέν, πρώην μέντορα και βασικού πυλώνα για την αναρρίχηση του Ερντογάν στην εξουσία.
Ήδη, περισσότεροι από 60.000 στρατιωτικοί, δικαστικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί κ.λπ. έχουν καθαιρεθεί με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα ή έχουν συλληφθεί από το Σάββατο. Ιδιαίτερη αίσθηση έχει προκαλέσει το γεγονός (κάτι, που μεγεθύνει την καχυποψία), ότι οι λίστες με τις προγραφές ήταν έτοιμες από καιρό και αφορούν τα στοιχεία εκείνα, που στα δεκατρία χρόνια απόλυτης κυριαρχίας του Ερντογάν δεν ενσωματώθηκαν στην σταδιακή «Ισλαμοποίηση» του Τουρκικού Κράτους, που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το προηγούμενο καθεστώς εξουσίας του «Κεμαλικού αυταρχισμού».
Το αποτυχημένο αυτό πραξικόπημα ο Τούρκος πολιτειολόγος Τσενγκίζ Ακτάρ το χαρακτήρισε ότι έμοιαζε περισσότερο με Αφρικανικά πραξικοπήματα, που υποκινούν κάποιες φράξιες εντός του Στρατού, ερχόμενο σε πλήρη αντίθεση με την τεράστια πείρα του Τουρκικού στρατού στον τομέα αυτό (ως γνωστόν, πραγματοποίησε πολλά πετυχημένα πραξικοπήματα κατά την διάρκεια της σύγχρονης Τουρκικής Ιστορίας).
Μετά από δεκατρία χρόνια εξουσίας, το καθεστώς Ερντογάν, αφού έχει προωθήσει χιλιάδες δικούς του αξιωματικούς στον Στρατό, «αλώνοντας εκ των έσω» το προηγούμενο Κεμαλικό status εξουσίας και έχοντας πετύχει, μέσω του πολιτικού Ισλάμ, την πολιτική ηγεμονία του ΑΚP στην κοινωνία, προχωρά σήμερα στην μεγάλη πολιτική εκκαθάριση, τόσο των Αλεβιτών, που από τις τάξεις τους προέρχονταν σημαντικά μεσαία στρώματα δυτικότροπης ματιάς, όσο και των οπαδών του Γκιουλέν, αλλά και των καθαρόαιμων Κεμαλικών.
Είναι προφανές ότι, με την εξέλιξη αυτή, μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, η Τουρκία, όχι μόνο δεν θα γίνει πιο δημοκρατική, όπως «διαλαλεί» η καθεστωτική εξουσία Ερντογάν, αλλά, αντίθετα, θα διαλύσει και την όποια δημοκρατική επίφαση είχε δημιουργηθεί στην Χώρα αυτή, κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης Ερντογάν έως το 2013, με τις βίαιες καταστολές στο Πάρκο Γκεζί. Ο προαναφερόμενος ειδικός πολιτειολόγος Τσενγκίζ Ακτάρ επισημαίνει, χαρακτηριστικά, για το θέμα αυτό, ότι: «Καιρό τώρα η τουρκική πολιτική ζυγαριά δεν ταλαντεύεται ανάμεσα στην δημοκρατία και την δικτατορία, αλλά σε δύο δικτατορικούς τρόπους». Πρόκειται για σημαντική επισήμανση, που αποτυπώνει την πραγματικότητα στην γείτονα Χώρα, αφού ο Νεοθωμανικός Ισλαμικός παντουρκισμός, που αποτελεί την ιδεολογική βάση και την πολιτική στόχευση του Ερντογάν και του κόμματός του και το προηγούμενο καθεστώς εξουσίας του Κεμαλικού αυταρχισμού των προηγούμενων δεκαετιών, αποτελούν τις «δύο όψεις του ιδίου αυταρχικού νομίσματος». Και οι δύο πλευρές έχουν πρωτοστατήσει στην «φίμωση», στην άγρια καταστολή (η Πλατεία Ταξίμ είναι διαχρονικό σύμβολο αυτής της κατάστασης), αλλά και στον εξανδραποδισμό και στο πογκρόμ, όχι μόνο των 25.000.000 Κούρδων, αλλά και των άλλων εθνοτήτων, που αποτελούν το σημερινό Τουρκικό Κράτος (Αλεβίτες κ.λπ.). Και οι «δύο παραπάνω όψεις του ιδίου νομίσματος» προέβησαν σε αιματοκύλισμα χιλιάδων ανθρώπων στις γειτονικές Χώρες, όπως στην Συρία, με ενίσχυση του αυταρχικού και φασιστικού ISIS. Εξάλλου, η ίδια πολιτική γραμμή είναι ακλόνητη ως προς την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και των Παρισίων, την αλλαγή των συνόρων στην Βαλκανική Χερσόνησο, και ιδιαίτερα ως προς τα επιθετικά σωβινιστικά σχέδια σε βάρος της Χώρας, στον άξονα Κύπρου – Αιγαίου – Θράκης.
Είναι ιστορική ειρωνεία, ότι αυτά, που συμβαίνουν στην Τουρκία έγιναν τον ίδιο μήνα (Ιούλιο), που το, τότε, Τουρκικό στρατοκρατικό καθεστώς το 1974 αιματοκύλισε και κατέλαβε την μισή μαρτυρική Μεγαλόνησο. Αποτελεί, δε, όνειδος διαχρονικά για τις «ψοφοειδείς» Ελληνικές ηγεσίες, με την συστηματική κατευναστική πολιτική απέναντι στην Τουρκική επιθετικότητα και την «γιγάντωση του ειδώλου» του Τουρκικού στρατού, η live «αποκαθήλωση» της ικανότητας αυτού, κατά την διάρκεια του αποτυχημένου πραξικοπήματος.
*Ο Γιώργος Παπασίμος είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω. Γεννήθηκε στο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων στις 21-10-1960 από αγροτική οικογένεια. Τελείωσε το Λύκειο στα Τρίκαλα το 1978. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο. Είναι ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Ιδεών και Δράσης «ΠΡΑΤΤΩ», με επικεφαλής τον Καθηγητή Πολιτικών Επιστημών Νίκο Κοτζιά και μέλος του Δ.Σ. αυτού από τον Οκτώβριο 2012.
