της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΙΚΑΡΙΟΥ*
Όλα τα παραμύθια αρχίζουνε με το «μια φορά κι έναν καιρό…» Αποκοιμιούνται με δαύτα, τα μωρά. Οι μωροί, κοιμούνται ήδη όρθιοι. Έχουν ακούσει πλήθος πολιτικά παραμύθια, που έχουν μπόλικους δράκους κι άλλους τόσους κοντορεβυθούληδες. Κι ένα σωρό «Πινόκιο», που η μύτη τους δε μεγαλώνει για να την πλανάρει ο γέρο Τζεπέτο. Μόνο περιπλανώνται με τη μύτη ψηλά ανά την επικράτεια και πλανεύουν.
Στα καλοκαιρινά παραμύθια της εποχής, χάνεται ο «καιρός», κόβεται. Μένει μετέωρο το «μια φορά», να ταξιδεύει στη μοναξιά του απελπισμένο, γιατί δε βρίσκει το λιμάνι του αύριο. Η πορεία του «μια φορά» έχει γίνει σαν άνυσμα που δεν έχει ορισθεί ακόμη το πέρας του. Περιπλανιόταν αλαφροΐσκιωτο, ψάχνοντας το αύριο. Κι έπεσε πάνω του ένα κοπάδι από αχόρταγους κι ανοιχτομάτηδες γλάρους και το έκαναν μια χαψιά…
Κύμα το κύμα, στεριά τη στεριά, η απροσδιοριστία έχει καταστήσει πλέον απέλπιδες τους ανθρώπους. Σα παιδάκια, χτίζαμε χρόνια πύργους στην άμμο. Με ευτελή υλικά. Λίγη άμμο αγάπης, κάνα δυο βότσαλα σταθερότητας, θαλασσινό νερό στον κουβά της ελπίδας, κοχύλια εσωτερικής ικανοποίησης, μικρά πετραδάκια συναισθημάτων. Με τα χέρια, με το πνεύμα, με τη μικρή τσουγκράνα θέλησης και το φτυαράκι της καρδιάς, με πολύ κόπο κι ιδρώτα, με όραμα και προοπτική, το κάστρο του αύριο σχηματιζόταν.
Τεράστια χαρά για το δημιούργημα. Θαυμασμός. Δυο τρεις βελτιώσεις εδώ κι εκεί. Ανάχωμα με τάφρο από λίγη ακόμα αγαπησιάρα άμμο. Το βλέμμα να χαϊδεύει το κτίσμα-να καταγράφει ο νους κάθε λεπτομέρεια. Το αεράκι να χαϊδεύει το νοτισμένο αλμύρα μέτωπο, ένα ανυπότακτο τσουλούφι, η μυρωδιά του ιδρώτα στο λαιμό και τα μπράτσα…
Και κάποια στιγμή, άλλαξε ο άνεμος. Αιώνες τώρα, πάντα κάποια στιγμή αλλάζει απρόσμενα ο άνεμος. Σηκώθηκε κύμα, αντάριασε η θάλασσα. Το πήρε παραμάζωμα το κάστρο. Χάθηκε. Δεν είχε προλάβει καν ο δημιουργός, να πληρώσει ΕΝΦΙΑ για δαύτο. Δεν το είχε ηλεκτροδοτήσει, ούτε καν στολίσει με δείγματα αισθητικής του νεόφτωχου νεοπλουτισμού. Χάθηκε το κάστρο στην άμμο, αφήνοντας πίσω του μια μπλαβί χαρακιά σα χτύπημα στο χέρι, που σιγά μα σταθερά, παίρνει να μαυρίσει. Κι έναν άμορφο σωρό πίκρας που, όσον οι μέρες, θα σβηστεί από τα κύματα που δεν παύουν να χτυπούν…
Έρχεται πάντα, έτσι απρόσμενα, ένας άνεμος και σου κάνει την προσπάθεια θείο γνόφο, θανατηφόρα εξαπάτηση, δέρας απόγνωσης. Οι φίλοι καταφεύγουν σε λέξεις παρηγοριάς ως πρέπουσες χοές στο πεθαμένο και θαμμένο στην άμμο που το γέννησε, κάστρο. Μη βρίσκοντας πώς να απαλύνουν το πόνο για την απώλεια που προέκυψε, πάνω που καμάρωνες για κείνο που έφτιαξες με κόπο κι ιδρώτα πολύ.
Όμως, γι αυτό υπάρχουν τα δάκρυα. Για να λένε όσα δε μπορούν οι λέξεις. Σαν επίγραμμα αρχαίο σε τύμβο ηρωικό και πένθιμο. Πεφταστέρι κάθε δακρυϊκή σταγόνα που κυλά, ένας μικρός θάνατος σα ρίψη φωτός στο άπειρο του μαύρου ορίζοντα και στης σκοτεινής θάλασσας του νου, την αγκαλιά. Στα μάτια, μένουν θραύσματα σταματημένων στιγμών. Τσούζουν. Είναι η απόγνωση για το αναπόδραστο; Το κουράγιο που έχει εκλείψει; Η εθνική καθυπόταξη στην «ειμαρμένη»; Οι ανέμπνευστοι που εμφανίζονται ως εμπνευσμένοι κι οι ποδηγέτες που παίζουν τους ηγήτορες;
Μπα…! Απλά, θα μπήκαν στα μάτια κόκκοι άμμου από το αδικοχαμένο κάστρο…
*Η Μαργαρίτα Ικαρίου είναι δημοσιογράφος και σύμβουλος σε θέματα Επικοινωνίας-Δημοσίων Σχέσεων και Προβολής. Συνεργάζεται με το “Κέντρο Μάθησης και Πολιτισμού Αιγαίου” στο τμήμα Marketing. Είναι Cluster Facilitator (CF) στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα CADIC (Cross-Enterprise Assessment and Development of Intellectual Capital). Κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο στις Οικονομικές Επιστήμες και είναι Αριστούχος απόφοιτος της Σχολής ΝΟΜΙΚΩΝ Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και Μαθηματικών της Σχολής ΘΕΤΙΚΩΝ Επιστημών. Έχει βραβευτεί για το συγγραφικό της έργο από το Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και έχει τιμηθεί με το βραβείο ΙΠΕΚΤΣΙ. Είναι πιστοποιημένη δημοσιογράφος, διαπιστευμένη στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών. Διαθέτει πολυετή εμπειρία στη δημοσιογραφία, με καθημερινή δημοσιογραφική εκπομπή στα ερτζιανά. Έχει διατελέσει διευθύντρια εφημερίδος επί 12 συναπτά έτη, είναι ανταποκρίτρια του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων και συνεργάζεται με εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς καθώς και περιοδικά στοχευμένα στον πολιτισμό και τουρισμό. Επί τριετία ήταν Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Υπαλλήλων Ποντοπλοΐας και έχει διατελέσει στέλεχος Αθηναϊκών επιχειρήσεων στον τομέα δημοσίων σχέσεων και marketing. Επίσης, έχει εργαστεί στο χώρο της εκπαίδευσης ως καθηγήτρια.
